/tr/

Heqê tu kesî tune dubendiyê û nexweşiyê bixe navbara nivîskarên kurd. Kesên ku rabin li ser navê îdeolojî û siyasetê, saziyên bi nirx bi kar bînin, wan pûç bikin, aloziyê bike navbera kurdan û rewşenbîrên wan, ew ne ji kurdan re dixebitin. Keda wan kesan belesebeb , bi avê de diçe.

Di destpêkê de, divê em di nav xwe de demokrasiyê saz bikin û pêvanên etîk bikin rewacê. Em ji biyaniyan re,zêde zêde nazik û delal in. Ev çend sal in , demokrasi bûye qajikê devê me. Lê em diranên xwe li birayên xwe disîqirînin. Wa ye zêdeyî deh salan e, PENa kurd li Elmanya dixebite. Dema van birayên me xebata kurdewarî dimeşandin, gelek camêrên ku niha dibêjin em nivîskarên kurd in, wê demê alfebeya kurdî nedizanin. Heta, hinekan ji wan, slav li zimanê kurdî nedikirin.

Ev çi serûbinbûneke sosret e. Pîvan neman. Wijdan nema. Pisûle ango cihêtname hemû xera bûne. Pîvanên dema qewmê Lût îro rewa bûne.

Ew kesên ku niha li Amedê bê destûr dibêjin em PENa kurd in, bila li gorî pivanên PENa navneteweyî bimeşin, heta ku rewşa wan rewa ango fermî bibe, vî navî bi kar neynin. Wekî komele çi navî li xwe dikin azad in. Ji xwe li gorî yasayên tirkî hatine damezrandin. Ji wir destûr standine. Çawa ku bêyî destûra dewleta tirkî nikaribûne komeleyê damezrînin; bêyî destûra Navenda PENa kurd nikarin navê “PENa kurd” û bêyî destûra PENa Navneteweyî jî nikarin peyva “PEN” bi kar bînin.

Lê em bibêjin pêwistî hebe, derfet hebin, kesên jêhatî û ku bikaribin xwe bidin ber vî barî hebin û helbet ku îradeya raya giştî ya nivîskarên kurd bixwaze, di paşerojê de, navenda PENê dikare were Amedê jî, dikare biçe Hewlêrê jî. Ew li gorî mercan û li hevkirina nivîskaran e. Heta dibe ku PEN awayê rêxistinê biguhere.

Mînak, ji her çar beşên Kurdistanê nivîskar bîr, ray û vîna xwe tevli Navenda Elmanya bikin lê kar û barê xwe li cihê xwe bi rê ve bibi

Heta ger destûrnameya PENa Navneteweyî destûrê bide, pêkan be, li beşê din PENê kurd ên serbixwe dikarin bêne damezrandin.

Her çi rê dibe bila bibe, divê ev yek bi hevkarî, destûr û raya Navenda PENa Kurd-Elmanya bibe. Lewre heta niha mîsyon ya wan bûye. Paşgotinî, lawazkirin, dijberiya li hemberî PENa Kurd tu payeyê nade hîç yek nivîskarî.

Piştî vê mijara lokal, dixwazim çend tiştan li ser helwesta nivîskariyê jî vebêjim.

Gelo kîjan nivîskar naxwaze li welatê wî sazî û dezgeh bêne damezrandin. Nîqaşeke welê bêwate ye. Kesên vê nîqaşê vedikin, siyaseta demagojî û hemasetê dikin.

Bila tu kes welatparêziya kesekî din nepîve. Ne eşkere ye ka îmana dilê kê xwirtir e. Lê pîvana xebatê heye. Ew pîvan “berhem” in. Gel û dîrok incex di nava demê de dikare van berheman binirxîne. Îroj jî ne roja wê ye. Îro roja xebatê ye. Kî bixebite, dîrok dê keda wî/wê hîç veneşêre.

Nivîskar incex dikarin tovê aştiyê, hezkirinê, li hev hatinê, konsesusê bireşînin. Li ser nivîskaran ferz e ku ew kîn, nefret, dijminahî, nexweşiyê ji cîhanê û ji nav gelê xwe rakin

Ji xwe bi salan hinek ramanên Stalînîst ên ku di nav rêxistinên kurdan de xwe veşartibûn, her tim dijberiya rewşenbîr û nivîskarên kurdan kirin. Nivîskar bê qîmet kirin, nivîskarî wekî karekî biçûk hate dîtin. Her dem ji wan re “kesên nazik”, “kesê bi qerewat” û “birjûwayên biçûk” hate gotin. Xwestin wan li ber çavê gel bê qîmet bikin.

Heta radeyekê fikra li dijî rewşenbîrî, ronahî, nivîskarî, ramana li dijî “hibrê” bi ser ket. Di serê gelek kesan de, nivîskar wekî kesên beredayî, kesên ku “diaxivin”, “dinivîsin” bi cih bû. Ango peyvên ku li ba neteweyên din bi nirx in û têne pîrozkirin, li nik me hatin lanet kirin. Toqê lanetê kirin stûyê “axavtin” û “nivîsandin”ê. Ma peywira nivîskar ne ew e ku biaxive an binivîse. Gelo nivîskarên cîhanê çi dikin? Berikan ji devê xwe diavêjin?

Nivîskarê kurd Sakarovan, Salaman Ruştiyan, Milan Kunderayan, Beşikçiyan û Noam Chomskyan dikare bişopîne, ne bibe ku wekî nivîskarên regezparêst û hêzparêzên ên tirk, faris û ecem. Lê helbet her nivîskarek li dijî zilm, zordarî û desthilatdariya dagerkeran jî radiweste.

Piştî tecrûbeyeke wisa xerab a bi salan, divê nivîskar, tovê vê ramana xerab a ku rengê xwe ji Kemalîzm, Stalînîzm û Baasîzmê wergirtiye ji nav xwe biqelînin. Digel bîr û rayên cûda jî divê nivîskar qedrê hevdu bigrin, nîşanî siyasetmedarên kurdan û nîşanî yar û neyarên xwe bidin ku ew dikarin bi hev re kar dikin.

İncex nivîskar dikarin li welatê xwe bibin nûnerê ramana azad. Bêyî ku ew serî li ber tu partî, îdeolojî, hêz, dewlet, kes, komikên desthilatdar bitewînin…

Çawa ku li nav rejîmên dîktatoryel ên wekî Sovyetên berê, li Îran, Amerîka Latîn û deverên din nivîskar bûne sembola ramana azad, li hemberî hemû otorîteyan serbixwe mane, bûne wijdanê gel, ger li welatê me modeleke nivîskaran hebe, teqez dê ew modela wan welatan be.

Ew nivîskarê ku bi serê hêzê, otorîteyê sond bixwe naşê azad bifikire. Li hemberî zilmê mafê mazlûman biparêze, li dijî reşî û tarîtiyê, li nik rewşenî û ronahiyê cih bigre.

Helbet li Bakur, Başûrê Rojava û Rojhilatê welatê me, desthilatdariya gel tune û kurd nebûne xwedî statû. Lewre wekî îstîsna li hemberî çavsorî û çewsandina dewleta tirkiyeyê; nivîskar dikare mafê hemû partiyên kurdan biparêze, lê li hemberî neheqî, nelirêtî, zordarî û qedexekirina ramanê, li dijî partiyên kurdan jî helwesteke rewşenbîrî tevbigere. Ne ku bibe maşika siyasetmedar û partiyên kurd.

Çiqasî xurt bin bila xurt bin, divê nivîskar çewtî, zordarî û nedemokratîkbûna partiyên kurd veneşêre, çavê xwe jê re negre. Di vê babetê de, “takiye”, “melaqî, “şelafî” zêde ye li bakur. Ji nivîskarê xwedî wijdan û etîk re peywir e ku li dijî vê durûtiyê, bi pênûsa xwe têbikoşe.

Lê li Başûr wekî hemû dewletên medenî û pêşketî, nivîskar divê sînorekî bixin navbera xwe û dewletê ango desthilatdariyê, bibin wijdanê gel, wekî neynikê kul, derd û azarên civakê di berhemên xwe de birengînin. Divêt li vir nebin şirîkê çewt birê ve birin, kêmasî û polîtîkayên li dijî demokrasiyê. Lê li hemberî dagerkerî, neyarî û nîjadperestiya dewletên Rojhilata navîn jî, peywira welatparêziyê bînin cih û li def saziyên neteweyî rawestin.

edeyim mi dewam alayım mı tahtanızı elinizden özür dileyin ettiğiniz küfür için bırakam gidem XD

devam et ANİMECİ bir orospu çocuğuyum bunu hak ediyorum her gün yap plzz

sülalende sağ ölü ne kadar dişi varsa götten sikeyim OÇOÇOÇOÇOÇ

Gelo kî ji me salê carekê be jî xwe bi xwe re civînekê çêdike? Kî ji me wijdanê xwe dixe şûna dadger û “xwe” li hemberî dadger dide rûniştandin û van bersivan ji xwe dike: “Aya ramanên min ên derbarê siyasetê de sed der sed rast in ?”, “Aya bîr û raya min a îdeolojîk sed der sed rast e”, “Aya ferasata min a derbarê hunerê de sed der sed rast e?”

Van pirsên jorîn em dikarin dûvdirêj bikin… li pey hev… Lê bawer dikim rabûn û rûniştina me, terbiyeya me ya rojhilatî, perwerdeya me ya ku me ji dibistanan, ji malbatê wergirtiye, perwerdeya ku me ji der û cîran, ji kolanê, ji heval û lêziman, bi kurtî ji der û dora xwe wergirtiye rê û destûrê nade ku em xwe bidarizînin… wan pirsên jor ji xwe bikin, rê nade ku em hejmara pirsên ku em ji xwe dikin zêde bikin… çanda manevî, ol û ededên ku em bi wan hatine perwerdekirin ne elestîk û nerm in… welhasil ji bo kesayetiyeke bi tolerans, xweşbîn mixabin qumaşê ku em jê hatine birîn lawaz û nezayok û bêbereket e.

Di klamên ku me di zarokatiya xwe de li wan guhdarî kiriye de, du bend hene; bavê me, bapîrê me alîgerekî fanatîk yê berekê, eşîrekê bûne… vê rastiyê li ser baweriya me ya îro bandor hiştiye.

Li taxê, li gund… li navçeyê, me taximê gogê çêkirine… li welatê ku em di bin deshilatdariya wî de jiyane, tirkî, îran, sûrî, iraq partiyê siyasî hebûne Cumhuriyet Halk Partisi, Demokrat Partî… mezinên me bûne alîgirên fanatîk ên van partiyan…taximê futbolê hebûne Galatasaray, Fenerbahçe…kekê me, bavê me, kurê cîranê me bûne alîgirê fanatîk ên van taximan.

Me di zarokatiyê xwe de fîlmên sînemayê temaşe kirine… em bûne “Tirk” me li hemberî “Çînan” kîneke xurt xweyî kiriye… Em bûne “Yilocî” me ji “Cino” nefret kiriye.

kendi kuruyor kendi oynuyor ŞİZO piçi

Bi van sembol û têgihan, bi motîf û figurên rojhilata navîn em li trêna “şoreşgerî”yê siwar bûne… em bûnê endamê benda “rojhilat” ango em bûne “sofiyekî” “bloka sosyalîst”… em bûne “Şagirtên dibistana seyîd qutub”… xortaniya me li pey “Mao çetung” seridiye…

Me tixubê xeyalên xwe di çarçova “em” û “yên din” de daniye. Me herdem tiştên baş û çê ji bo “me” xwestine, yên kirêt û û xerab ji bo “yên din.” Herdem li hemberî neheqiya ku li hemberî “me” pêkhatiye em derketine… me “yên din” ji bîr kirine.

Civakeke wisa hatiye pê ku herkes azadiyê ji xwe re dixwaze… komunîst li dijî îşkenceya endamên xwe dikine qîreqîr, kurd bi tenê li hemberî zilma serdestan dengê xwe bilind dikin û zumla “navxweyî” şermezar nakin… olparêz bi tenê ji bo qedexeya sernixumandinê dikine barebar… Beşek ji civatê, bi tenê li dijî neheqiya ku li heywanan dibe derdikeve… beşek jê jî bi tenê parastina daristanan û hêşinahiyê ji xwe re kiriye armanc. Herkes ketiye pey şêxê xwe û terîqeta xwe dihebîne…

Em dev ji raman, rêxistin û blokên ku sed der sed armanc, hedef û bîr û raya wan ji hev cûda ye berdin… ew partî, rêxistin an jî komelên ku ji bo yek armancê xebatê dikin bi xwe jî mixabin nebûne xwediyê nirxên hemdemî… di vê serdemê de, a niha jî peyva “tolerans”… “mafê yên din”… “belkî yê pêşberî te rast dibêje”… “guh bide muxalîfê xwe” ev têgih û gelek têgihên wekî van ku nîşaneya hemdemîbûnê ne, di ferhenga me kurdan de, di ferhenga me kesan de tune ne.

Bi gotineke amiyane û belave, “em di navbera reş û spî de mafê jiyanê nadin yek rengê dî…” û gotina Voltair “ez hîç beşdarî ramana te nabim; lê jo bo ku tu ramana xwe bi awayekî azad biparêzî, dikarim xwe bikim gorî” di lênûska me de tune…

HAHAHA

gelin oqlim /tr/ elden gitti /asean/ tiradında sıÇanlayalım

lütfen yapma animeci bir ORRRRRRROspu evladıyım bunu hakediyorum ama büyüklük sende kalsın lütfen dur özür dilerim

Beriya ku em hinek navan li xwe bikin an jî kesên din hinek navan li me bikin… ango beriya ku em ji xwe re bibêjin “Welatparêz”, “Şoreşger”, “Olparêz”, “Komunîst”, “Oldar”, “Sosyalîst”, “Niştimanperwer”, “Nîjadparêz”, “Demokrat”, “Serxwebûnparêz, “Demokratên komarparêz”, “Lîberal”… û her wekî din… bawer im divê em çemçika(tasa) xwe jî kaniya “tolerans”, “tehamûl”, “empatî”yê dagirin… Em zeviyê feraset, siyaset, îdeolojiya xwe bi gubreyê “xweşbînî”, “ronahiya ronesansê” qewîn bikin…

Beriya wan têgihên ku li jor di nava kevanê de ne, divê em bibin mirov… Li cîhana medenî, pîvanên mirovbûnê yên sereke ev in : “Gelo em dikarin xwe bikin şûna yekî din de ango empatî?”, “Gelo em çiqasî nêrîna xwe didarizînin?”, “Beyî takiye, bêyî demagojî… ango ji dil gelo em çiqasî xwedî tolerans in?”…

Ger weha nebe ew trêna ku em lê siwar in… ew trêna ku em makînîstê wê ne… ew trêna ku em xebatkar û konduktorê wê ne… ew trêna ku em dibêjin emê rewingiyê wê bibin welatekî xweş mixabin ber bi “taristan”ê ve diçe…

Attached: Screenshot_2020-11-26_14-41-22.png (360x83, 10.91K)

her postunu spam/flood+low quality+spambot+evading spam şikayet ediyom bitmiyor hala mq
sağ tıq you siL oç seni

iyi sikmişsin animeci PİÇİ brem

Nêzîkê mehekê ye ku di çapemeniya Kurd de nûçeyeke balkêş tê weşandin. Di nûçeyê de tê gotin ku Dr. Kemal Seyid Qadir di hinek gotarên xwe û axavtina xwe de rexne li birêveberiya PDK û hekûmeta Kurdistanê herêma Hewlêr kiriye; hindek çapemenî ji radigihînin ku wî heqaret an dijîn ji bo bernavê “Barzanî” kiriye.

Di van çend hevokên ku binivîsim de naxwazim bi dûdirêjî behsa derbirîna raman azad, mafê gotinê, mafê hizirînê bikim. Bi baweriya min hîç kurdek tune ku li ser vê meselê ne şehreza be. Beriya herkesekî hemû serok, sekreter, leşker, peşmerge, birêveber, karmendên hekumeta kurdistanê; biçûk mezin şoreşegerî li dijî rejîmeke dîktatorî û faşist kirine. Ew baş dizanin ka ramana azad çi ye û ne çi ye.

Digel vê çendê, îro şoreşgerên duhî li welatekî êdî bûne birêveber ango desthilatdar. Lewre di kiryarên xwe de helbet ewê wekî desthilatdarekî bitevgerin, ne wekî dijberekî rejîmê. Lê di birêveberina welat û gerandina çerxa desthilatdariyê de helbet wekî kesê xwedî wijdanê azad me maf heye ku em yasayên demokratîk, feraseta demokratîk û di îdarekirina dewletê de kevneşopiyeke demokratîk ji xwediyên erkê; ji parlemento, dadgeh, hekûmet, serokatiya dewletê û hemû saziyên hukmî bixwazin.

Hîç kurdek hizir nake ku heqaretkirin li nirx û kesên ji bo gelê me pîroz bin wekî tiştekî rewa bête dîtin; lê yasayên cîhana medenî dema ku şîdet nebe ji bo derbirina ramanê ceza nabirin. Ji bo heqaretê jî cezayên ewçend giran tune ne.

inşallah türkiyeye range ban atarlar

Meseleya Dr. Kemal Seyid Qadir tevliheviyekê di serê hemû rewşenbîrên xwedî wijdanê azad de çêkiriye. Gelo rastiya meselê çi ye? Kes ji me nizane. Xêrnexwazên kurdan dixwazin bi vê meselê kêmaniyê ji gelê me yê ku îro li başûr bûye xwediyê desthilatdarî re çêbike.

Wekî kesekî ku guh dide dengê wijdanê xwe bang li rayedarên têkildar ên federasyona kurdistana Iraqê dikim! Zûtirîn kat vê meselê çareser bikin! Bila raya giştî bi rastiya meselê bihese. Banga min ji bo serokê Kurdistana Federal serokê birêz Mesût Barzanî ye. Bila ew mezinahiya xwe di meselê de jî nîşan bide; ger bi rastî jî dadgehekê 30 sal ceza li kesekî birîbe, bêyî ku ew kes tevli karekî şîdet û terorê bûbe; divêt ew kêmanî, ew yasa zûtirîn dem bête ser rastkirin.

Xewn û hêviya me ye ku Kurdistana azad bibe wek mînakeke welatê demokratîk û ramana azad.

umarım atılır mqq altyaş+tripfag ibnelerden bıktım bende para bok her gün yeni sunucu kiralayıp yine de yazarım ama bunlara lazım rangeban

Piştî 1995an, tayîna min derkete Enstîtuya kurdî ya Stenbolê. Niha hinek heval di nava xwe de dikenin û dipirsin ma Enstîtuya kurdî û tayîn? (Çima nebe heyran…ji bo xizmeta ziman û çandeke din em dikarin bi tayîn biçin bajarekî dûr, ji bo çanda xwe û zimanê xwe çima tayînê nepejirînin. Rexneyên camêrên ku wisa difikirin ji niha ve li ser çavan.)

Belê ji wê salê, heta 2006an li Stenbolê jiyam. Xwar jor yanzdeh salên gilover. Ji destpêkê heta sala 2003an min li Stenbolê xwe wekî mêvan didît. Ew hestekî çawa ye, nikarim rave bikim. Heçku dê şoreşa me bi ser bikeve û emê li welatê xwe vegerin, dest bi avakirina saziyan bikin, emê neteweyekî bikemilînin. Bi sed hezaran wezife dê li benda me bin. Meyê dibistan, zanko, zanîngeh, enstîtu û akademî damerzrandana, xort, li benda me bûn…gel li benda me bû.

Li Sariyerê, Beşîktaşê, Bakirköyê, Pasaja Çîçêkê, li Nevîzadeyê, li Beykoz û Kadiköyê min li ser maseya xwarin û vexwarinê bi çavên tijê hêstir helbest dixwendin li ser Amedê. Heçku Amed bûkeke ku bûye jinebî, keçeke sêwî be û li benda rehma destê min be!

Di nav kolan, bûlwar, şeqam û çaterêyên bizingezing de, ez li ser tenêtiya xwe diponijîm.

Ne çîmdirêjên porzer û lêvqelew tîna min vedişikandin, ne jî serpêhatiyên bi heyecan ez dikirim xwediyê malê. Her û her mêvanekî bi lez bûm li vî bajarî.

Dirûşme, sirûd û helbestên li ser dil û zimên her ji bo “Ameda Rengîn” bûn. Me welatek hebû...me payîtaxtek hebû… me welatek hebû, ji hemû welatan ezîztir…me payîtextek hebû, ji hemû payîtextan ciwaniktir.

Axxx… hîç yek rojê di nav destên hevrîşîmî, li ser paxilên hişk û ter û nermîn bextiyar nebûm…ez; di gewrexweşiya min de, tu zîzî û lerzîna jana dijwarîn bûyî welato…!

Min her çi ji te hez kiribe Stenbolê! bi dizî û îlegal ji te hez kiriye. Min çi şopek hiştibe li ser hinarîkên te, ew maçên bi dizî ne. Lewre tirsiyame ku Amed pê bihese û bidexise.

Li wî bajarê ku bi salan re, bû mîna yareke jêneger, dema ez dûr diketim; min pir bêriya wî dikir. Êdî Stenbol ji bo min bûbû yareke ku ne min dikaribû dest jê berdim û ne jî bi wêrekî, jidil bixwazim.

Dema ez jê dûr diketim, derya, qelebalix, teq û req, navendên çandê, civîn, masî û eraq, qaqlîbazên netebitî, dîmenê sibeh û êvarê yê Bosfora bi keştî, heval û hogirên sohbetê; bi kurtî, ev bajarê ku em bi milyonan kes di zikê xwe yê hûtî de vedihewandin, em diwestandin, ji hal dixistin û dîsa bi destên xwe yên fahîşeyî em nerm dikirin, dihedinandin û westa me berdida.

Herçend dema ez diketim ber sînga bajêr, tama xweşiyê ji ser hişê min diçû û sirûdên gazindan dihat ser zimanê min, dengê lûtkeyên çiyayên herî bilind digel xezebeke zagrosîn guhê min diqulquland. Zeviyê ku ji ber şerî bûbû bêndera cendekên xort û keçan; hişê min werdigerande wêneyên Picasso û ez li ser pirên Konstanpolis, li ser Galata, li Xelîcê dibûme neçar û penaberekî mîlîtan.

Stenbol; ango fahîşeya nazenîn! Bajarê çêjtilyak û çêjafyon ! Ev salek e li Amedê me. Kolan bi kolan, pasaj bi pasaj, tax bi tax geriyam. Min gav avêtin nav heriya bajêr. Toz daqurtand. Dengê gundî, karker, bêkar, diz, keleş, ebuqat, doktor, akedemîsyen, têkoşer, dijber, mitirb û gewende, fahîşe, serokeşîr, xwendekar û mindalan baş hate guhê min.

sıçmaya gidiorm döndüğümde özür dilensin

allaxını kitabını sikem PİÇÇÇÇ sıçarken inşallax PİÇ götün kanar